Nie trzeba pisać z rozmachem, by dotrzeć do czytelników. Można tworzyć również historie “skromne”, ograniczone do zaledwie kilku miejsc i osób. Takim przykładem jest “Osiem Gór” autorstwa włoskiego pisarza Paolo Cognettiego (wydawnictwo Sonia Draga). Mamy tutaj do czynienia z intymną, pełną refleksji i kontemplacji życia oraz dzikiej przyrody opowieścią o dojrzewaniu, miłości i szukaniu swojego miejsce na świecie.

Twórczość Paolo Cognettiego na polskim rynku jest znana nie tylko za sprawą “Ośmiu gór”, ale również dzięki powieściom “W dolinie” i “Szczęście wilka” oraz reportażowi “Nie zdobywając szczytów. Wyprawa w Himalaje”. Ale najwięcej rozgłosu przyniosła mu chyba ekranizacji powieści “Osiem Gór” pod tym samym tytułem, która miała swoją premierę w 2022 roku.

Czy trudno zostać zawodowym pisarzem? Jak wygląda codzienna praca twórcza? W jaki sposób przygotować się do pisania długiej powieści? Skąd brać pomysły i jak tworzyć postaci? Na te i wiele innych pytań odpowiada Haruki Murakami w swoim zbiorze esejów Zawód: powieściopisarz. Bardzo ciekawa lektura.

Haruki Murakami jest określany jako najpopularniejszy pisarz japoński i trudno się z tym nie zgodzić. Gdy poprosicie znajomego o wymienienie jakiegoś pisarza z Japonii, przeważnie (jeśli nie cały czas) będziecie słyszeli „Marukami”. Jeśli ktoś chciałby poznać innych pisarzy z Kraju Kwitnącej Wiśni i w Google napisze „japoński pisarz” to i tak większość pierwszych wyników zdominowanych jest przez autora takich dzieł, jak “Norwegian Wood”, “Koniec świata i hard-boiled wonderland” czy “1Q84”.

Ciekawa historia o kobietach z duchami w tle, tak mógłbym najkrócej opisać drugą powieść w dorobku Joanny Dobkowskiej.

Już debiutancka powieść Dobkowskiej – Wygraj lepsze wcielenie (zobacz moją recenzję) – zaskakuje zarówno tematem, jak i sposobem jego opisania. Tutaj jest podobnie, chociaż należy uzbroić się w cierpliwość, by móc w pełni docenić tę powieść. I to na dwóch poziomach.

Pierwszy dotyczy samej struktury – na samym początku nie bardzo wiadomo, czego dotyczy historia, a raczej co jest główną osią opowieści. Dopiero stopniowo, gdy lepiej poznajemy Ilzydę von Taffel, główną bohaterkę, jak również pozostałe postaci, zaczynamy doceniać cały zamysł autorki.

Uwielbiam książki Terry’ego Pratchetta, szczególnie te ze Świata Dysku. Przeczytałem je wszystkie i za każdym razem byłem pod wrażeniem pomysłowości autora, jego poczucia humoru, umiejętności pisarskich i opowiedzianej przez niego historii. Jeśli zastanawiacie się, od którego tytułu zacząć przygodę z jego twórczością albo po którą książkę z cyklu teraz sięgnąć, zapraszam do zapoznania się z moim rankingiem powieści Terry’ego Pratchetta.

Kilkukrotnie już pisałem o twórczości Pratchetta. Bardzo mi smutno, że już nigdy nie napisze kolejnej powieści, każda bowiem z nich jest niesamowitym dziełem.

Nawet jeśli któraś opowieść wam się nie do końca spodoba, zapewne i tak docenicie zapadające w pamięć sceny, dialogi czy postaci, którymi zapełnił Pratchett swój Świat Dysku.

Kryminał dla smakoszy – tak reklamowana jest debiutancka powieść Toma Hillenbranda i w pełni na to takie hasło zasługuje. Czytając tę książkę co najmniej kilkukrotnie poczujecie się głodni :-). Jest to również ciekawy przykład, jak można wyróżnić się wśród autorów kryminałów.

Pisałem już wielokrotnie, że pisarz konstruując głównego bohatera powinien dobrze przemyśleć jego życiorys, poznać go i obdarzyć jakąś przeszłością, bowiem charakterystyczny protagonista sprawia nie tylko, że lepiej czyta się daną opowieść, gdyż przejmujemy się jego losem, ale również bardziej zapada on w pamięć.