Redakcja Tygodnika Polityka co roku w styczniu wybiera na uroczystej gali laureatów Paszportów Polityki w kilku dziedzinach (m.in. Film, Teatr, Muzyka Popularna). Mnie oczywiście najbardziej interesuje Literatura.

W tym roku, dzięki uprzejmości księgarni Matras, miałem okazję przeczytać trzy nominowane książki, czyli „Podkrzywdzie” Andrzeja  Muszyńskiego, „Uprawa roślin południowych metodą Miczurina” Weroniki Murek oraz „Inna dusza” Łukasza Orbitowskiego.

Są to całkowicie odmienne od siebie książki, dwie powieści, jeden zbiór opowiadań. I autor każdej z nich zasługuje na Paszport Polityki. Otrzyma go jednak tylko jeden pisarz. Który?

W 2010 roku wyszedł bardzo dobry zbiór opowiadań Stephena Kinga zatytułowany Czarna bezgwiezdna noc. Od tego czasu pisarz wydał siedem (!) powieści i przygotował nowy tom z krótkimi formami – Bazar złych snów – który w listopadzie trafił do sprzedaży.

„Bazar złych snów” to dwadzieścia opowiadań, każde poprzedzone wstępem, w którym King opowiada, jak wpadł na dany pomysł i dlaczego postanowił go spisać.

Autor dużo miejsca poświęca refleksji dotyczącej śmierci, cierpienia, starzenia się. W sumie nic dziwnego, King ma już prawie 70 lat. Pisarz sam jednak zaznacza, że chodzi mu głównie o dobrą opowieść i patrząc w tych kategoriach – niestety niektóre opowiadania są słabe albo mają kiepskie zakończenia. Nie zmienia to faktu, że Stephen King kolejny raz udowadnia, że jest niezwykłym obserwatorem życia codziennego oraz ma niesamowity talent do zwięzłych, krótkich dialogów, które świetnie oddają charakter postaci oraz relacje między nimi.

Pisałem kiedyś, że z wielką ciekawością przeczytałbym thriller sądowy osadzony w polskich realiach. I doczekałem się! Co więcej – książkę Remigiusza Mroza „Kasacja” czyta się świetnie i śmiało mogę polecić ją każdemu.

We wpisie „Dobry thriller sądowy” zastanawiałem się, jak – biorąc pod uwagę, że sprawy w polskich sądach ciągną się latami – można stworzyć wciągającą opowieść sądową osadzoną w naszym kraju. Miałem wątpliwości, czy uda się poprowadzić wartką akcję opierając się na polskich przepisach.

Remigiusz Mróz, doktor prawa, rozwiał moje wątpliwości, choć naciągnął nieco rzeczywistość ;-).

Ale – jak sam przyznaje w posłowiu – „w najważniejszych sprawach (tj. związanych z kasacją) pozostałem niemal całkowicie wierny ustawom”. Dzięki temu powieść ma również walor edukacyjny, gdyż prostym językiem opisane są różne procedury i przepisy stosowane w naszym systemie jurydycznym.

Połączenie kryminału, fantasy i powieści polityczno-społecznej – tak w kilku słowach można opisać Grę w kości, pierwszą część cyklu Macieja Bennewicza Przerażające oddziaływania na odległość, w której poznacie takie postaci jak gadający kot, dziad proszalny czy wiedźmy liczące sobie kilkaset lat… I to wszystko dzieje się we współczesnej Polsce!

Maciej Bennewicz, prócz powieści, jest również autorem poradników z dziedziny psychologii pozytywnej i rozwoju osobistego. Zapewne dlatego w „Grze w kości” również znajduje się wiele fragmentów dotyczących kondycji oraz egzystencji współczesnego człowieka.

Najważniejsza w beletrystyce jest jednak opowieść, jak wielokrotnie podkreślałem, i główne pytanie brzmi: czy wzbudza ona emocje?

Szkocka pisarka Val McDermid, autorka licznych kryminałów, postanowiła tym razem napisać o prawdziwych zbrodniach i na ich przykładach pokazać rozwój kryminalistyki, która zmieniła sposób prowadzenia śledztw. I tak powstała Anatomia zbrodni – niesamowita lektura!

Ostatnio wspominałem o poradniku pisania Katarzyna Bondy, w której autorka wielokrotnie podkreśla potrzebę przygotowania się do stworzenia własnej książki. Tego samego zdania są m.in. Tom Clancy czy Jeffery Deaver, których metody pracy opisywałem.

Dlatego uważam, że każdy, kto zamierza napisać powieść kryminalną, powinien sięgnąć po “Anatomię zbrodni. Sekrety kryminalistyki”. Jest tutaj bowiem mnóstwo pożytecznych, jak również inspirujących informacji z różnych dziedzin tej rozwijającej się dynamicznie gałęzi wiedzy wykorzystywanej w prowadzeniu śledztw.