Debiutancka książka Mateusza M. Lemberga zasługuje na uwagę. Jest to bowiem dobrze napisany kryminał osadzony w polskich realiach, z ciekawymi bohaterami i zaskakującym finałem.

Co ciekawe, od debiutu w marcu 2014 roku autor zdążył wydać – nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka – jeszcze dwie powieści. „Patron” ukazał się w październiku zeszłego roku, zaś „Mennica” niewiele ponad miesiąc temu (10 września). Gratuluję pracowitości!

Mateusz Marcin Lemberg, urodzony w 1971 roku, na co dzień pracuje jako lekarz weterynarii. Jest to o tyle istotne, że w „Zasłudze nocy” pisarz wykorzystał swoją wiedzę m.in. o wronach, by stworzyć zapadającą w pamięć scenę zbrodni.

Potem jest jeszcze lepiej – Lemberg powołuje do życia ciekawych bohaterów (komisarz stołecznej policji Witczak, policjanci Tymański i Cyna oraz prokurator Malicka), obdarzając każdego z nich charakterystycznymi cechami. Razem mają oni za zadanie rozwikłać zagadkę tajemniczej śmierci.

Poza sezonem to porządny kryminał policyjny, w której najważniejszymi elementami są żmudna praca grupy dochodzeniowej, zbieranie i analizowanie materiału dowodowego oraz ciągłe rozmowy z ludźmi. Jeśli lubicie tego typu historie, to sięgnijcie po dzieło Norwega.

Pisałem wcześniej o kryminałach dla młodzieży, które napisał Jorn Lier Horst. Pisarz zasłynął jednak cyklem „dorosłych” powieści z komisarzem policji Williamem Wistingiem w roli głównej.

Co ciekawe, autor przez wiele lat pracował w policji, był szefem wydziału śledczego Okręgu Policji Vestfold. Zawodowe doświadczenie i znajomość codziennej pracy operacyjnej sprawiło, że powstała książka, którą czyta się zarówno dla samej opowieści, jak i z ciekawości, jak wygląda praca współczesnych policjantów (Horst odszedł ze służby dopiero w 2013 roku).

9 września w sprzedaży pojawiły się dwa kryminały z serii Clue wydane przez Smak Słowa. Oba dzieła – Zagadka salamandry i Zagadka zegara maltańskiego – są autorstwa norweskiego pisarza Jorna Liera Horsta, który do 2013 roku pracował jako szef wydziału śledczego Okręgu Policji Vestfold.

Uważam, że kryminały dla młodszych czytelników to ciekawy pomysł. W tym przypadku stworzył je doświadczony pisarz kryminałów dla dorosłych, ale może to być również dobry start dla początkujących pisarzy.

Dzięki uprzejmości wydawnictwa Smak Słowa otrzymałem obie książki do recenzji i przeczytałem je dość szybko. Są to bowiem króciutkie powieści (ok. 165 stron), opowiadające przygody trójki nastolatków (i psa) uczestniczących w sprawach, którymi zajmuje się aktualnie policja – ba, oni wręcz sami je rozwiązują!

Lubię czytać książki Dennisa Lehane’a, który umiejętnie konstruuje charakterystycznych bohaterów oraz wymyśla wciągające i zaskakujące zarazem fabuły. Dlatego uważam, że każdy fan powieści kryminalnych powinien znać jego twórczość. A także obejrzeć filmy, które powstały na podstawie jego powieści.

Dennis Lehane zasłynął cyklem kryminałów z Partickiem Kenziem i Angelą Gennaro. Pisarz przedstawił tę parę detektywów w swojej debiutanckiej powieści „Wypijmy, nim zacznie się wojna” w 1994 roku. Od tego czasu tandem prywatnych detektywów pojawił się jeszcze w pięciu książkach.

Jeśli nigdy nie czytaliście książek Lehane’a, to może kojarzycie ich adaptacje? Dwie najgłośniejsze ekranizacje to: „Wyspa tajemnic” wyreżyserowana przez Marina Scorsese z Leonardo DiCaprio w roli głównej oraz „Mystic River” (“Rzeka Tajemnic”), którą nakręcił Clint Eastwood z udziałem m.in. Seana Penna, Tima Robbinsa i Kevina Bacona.

Przeczytałem wszystkie powieści z Philipem Marlowem, prywatnym detektywem stworzonym przez Raymonda Chandlera i polecam je każdemu miłośnikowi kryminałów. Po którą sięgnąć najpierw? Oto mój ranking powieści Raymonda Chandlera.

Raymond Chandler to amerykański pisarz, autor powieści i opowiadań kryminalnych oraz scenarzysta filmowy (ur. 1888 – zm. 1959), który sprawił, że czarny kryminał (tzw. Hardboiled) stał się poważanym gatunkiem literackim.

Stworzył on Philipa Marlowe’a, samotnego prywatnego detektywa z Los Angeles, odważnego, inteligentnego, z ciętym językiem, wiecznie pakującym się w kłopoty, ale stale walczącym o sprawiedliwość, nawet wbrew własnemu interesowi. Nie zarabia dużo, ale jest wierny swoim zasadom.